Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα η μέρα μου δεν είχε διαφορές με τη χθεσινή. Σηκώθηκα, ήπια τον καφέ μου πήρα το μετρό και κατευθύνθηκα στην πλατεία Συντάγματος. Έφτασα 15 λεπτά πριν χτυπήσει το κουδούνι. Τα παιδιά , είχαν αρχίσει να μαζεύονται και εγώ ίσα ίσα που πρόφτασα να βγάλω τις φωτοτυπίες μου. Μπήκα στην τάξη και το αγουροξυπνημένο τους βλέμμα απάλυνε το δικό μου άγχος. Έχουν μία μοναδική ικανότητα να με κάνουν να νιώθω και εγώ παιδί . Το μάθημα κύλησε αβίαστα μιας που το περιεχόμενο του σήμερα τους φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Διδάχθηκαν το μυοσκελετικό σύστημα. Έκαναν ερωτήσεις και εγώ ένιωσα πλήρης που κατάφερα να κεντρίσω την προσοχή τους. Είναι ίσως οι μόνες ώρες της ζωής μου , που αισθάνομαι επαρκής .