Απογοήτευση δίχως τελειωμό

Πού έχει οδεύσει ο κόσμος; Γιατί συμπεριφερόμαστε κατά αυτόν τον τρόπο; Τι έχει προκαλέσει όλη τούτη την σχεδόν καθολική μετατροπή των αξιών και των προτεραιοτήτων μας; Νοιάζεται κανείς για τον πλανήτη μας; Λαμβάνει κανείς μέτρα για την προστασία του; Για ποιο λόγο η πλειοψηφία των ανθρώπων επιβαρύνουν τη Γη μας; Ευαισθητοποιούμαστε καθόλου από τους ρύπους που δημιουργούμε, από την αξιολύπητη  κατάσταση στην οποία πολλά είδη ζώων/φυτών έχουν περιέλθει εξ αιτίας ανθρωπίνων δραστηριοτήτων;

Τόσα και τόσα ερωτήματα περιτριγυρίζουν τις σκέψεις μου καθημερινώς. Ορισμένα δεν μπορούν καν να διατυπωθούν χωρίς να οξύνουν πληγές. Οφείλουμε ωστόσο να το παραδεχτούμε, να παραδεχτούμε την κατάντια μας και να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα. Ζούμε πλέον σε έναν κόσμο με κυρίαρχα στοιχεία την αδιαφορία προς το γενικό καλό, την απαξίωση για τις επιμέρους περιβαλλοντικές επιβαρύνσεις που εμείς οι ίδιοι προκαλούμε στον πλανήτη, όπου τα πραγματικά ιδανικά εξασθενούν, λάθος πρότυπα αφομοιώνονται και η διάθεση για ουσιαστική και αληθινή οικολογική και κοινωνική βελτίωση είναι παντελώς απούσα. Μοναδική έννοια πια αποτελεί η απόκτηση χρήματος, πλούτου, φήμης, προβολή εντυπώσεων που δεν ισχύουν και η ικανοποίηση αναγκών που δεν αντιπροσωπεύουν την φύση του ανθρώπου. Κατευθυνόμαστε προς την ολοκληρωτική καταστροφή του ανθρωπίνου γένους και ελάχιστοι φαίνεται να το αντιλαμβάνονται και να το αποδοκιμάζουν.

Προς επιβεβαίωση όσων προανέφερα λειτουργεί και η ανεπανάληπτη τραγωδία που βιώνει εδώ και σχεδόν ένα δίμηνο η Αυστραλία. Στο νησί «ήπειρος» συνεχίζεται ακόμη και τώρα να καταστρέφεται η ζωή, η ομορφιά, ο φυσικός πλούτος της χώρας και η κατάσταση θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το τέλος του μήνα ενώ ακαταλόγιστες είναι οι συμφορές που έχουν υποστεί τόσο τα ξεχωριστά και μαγευτικά είδη χλωρίδας-πανίδας όσο και οι πολίτες, τουρίστες, μόνιμοι κάτοικοι, οικογένειες, σώματα ασφαλείας και λοιποί, της υπερμεγέθους νήσου.

Είναι συγκλονιστικό το τι συμβαίνει. Σαν να μην έφτανε η συμφορά των φοβερών μετώπων φωτιάς, οι καιρικές συνθήκες δεν διευκολύνου την κατάσταση. Άνεμοι σε συνδυασμό με αλλεπάλληλα κύματα καύσωνα ευνοούν την συνέχιση των ολέθριων πυρκαγιών. Μάλιστα η αγγλόφωνη εφημερίδα της Σιγκαπούρης Straits Time αναφέρει πως συνθήκες αποκάλυψης θυμίζει η διαρκώς αυξανόμενη ζέστη που πλήττει την Αυστραλία. Με τις θερμοκρασίες να κυμαίνονται συχνά γύρω στους 40^οC τα περιθώρια στενεύουν για τα σώματα ασφαλείας. Μέχρι και εναέριες επιχειρήσεις διάσωσης, όπως άλλωστε είναι επόμενο, οργάνωσαν οι αρχές σε προσπάθειες τους να σώσουν τους πολίτες από τις φονικές πυρκαγιές.

Οι σοβαρότατες επιπτώσεις του δραματικού φαινομένου έχουν άμεση επιρροή, εκτός των άλλων, στους πολίτες και την ευημερία της χώρας. Στα νοτιοανατολικά παράλια φλόγες απέκλεισαν ολόκληρες πόλεις απειλώντας την ακεραιότητα και την ασφάλεια τους. Τρομοκρατημένοι οι πολίτες, θέλοντας να ξεφύγουν από τον πύρινο εφιάλτη, κατευθύνονταν με αγελαίο τρόπο στις ακτές αναζητώντας καταφύγιο. Εγκατέλειπαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους, χωρίζονταν από τις οικογένειές τους, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. Αβεβαιότητα, φόβος ένταση και αγωνία επικρατούσε στις ψυχές τους. Και δικαιολογημένα επικρατούσε. Ήδη αγνοούνται γύρω στα είκοσι άτομα με τους νεκρούς να έχουν φτάσει τον αριθμό των είκοσι πέντε. Παράλληλα οι υλικές ζημιές των σπιτιών είναι χιλιάδες… Δεκάδες περιοχές έχουν ανακοινωθεί κατεστραμμένες πλέον και είναι ζήτημα αν θα ξανααποκτήσουν την πρωταρχική τους όψη.

Κανένας δεν μπορεί να εγγυηθεί την προστασία των Αυστραλών μια ώρα σαν αυτή. Η πυροσβεστική υπηρεσία προειδοποιεί να εκκενωθούν οι περιοχές στο πιθανό μονοπάτι των εντεινόμενων σαρωτικών πυρκαγιών. Πέραν των πεσμένων κορμών δέντρων που φράσσουν την κυκλοφορία εθνικών οδών και λεωφόρων, οι ίδιες οι αρχές κλείνουν τους δρόμους για λόγους ασφαλείας. Άνθρωποι κοιμούνται στα αυτοκίνητά τους περιμένοντας εναγωνίως να ξαναρχίσει η κυκλοφορία και να συνεχίσουν τον δρόμο τους ή να βρεθούν με τα πολυαγαπημένα τους πρόσωπα.

Η κινητοποίηση, οφείλουμε να παραδεχτούμε, των σωμάτων ασφαλείας είναι αξιέπαινη. Πολεμικό ναυτικό, στρατός, , αεροπορία, πυροσβεστικές δυνάμεις και χιλιάδες ευαισθητοποιημένοι εθελοντές συνεργάζονται για να τεθεί ένα τέλος στις καταστροφές.

Αυτό δεν ανακαλεί ωστόσο το περιβαλλοντικό κόστος που υφίσταται όχι μόνο η Αυστραλία αλλά και το σύνολο του πλανήτη. Τα θλιβερά επακόλουθα των πυρκαγιών αφήνουν πίσω εικόνες σπαραχτικές. Καγκουρό μπλεγμένα σε σύρματα, απανθρακωμένα και δίχως πνοή πια, προκαλούν φρίκη και απογοήτευση σε όσους κατέχουν μια στοιχειώδη ευαισθησία. Εικόνες μη εξημερωμένων κοάλα να προσεγγίζουν ανθρώπους-περαστικούς αναζητώντας νερό, προσδοκώντας λίγη ελεημοσύνη,  βοήθεια ή συμπόνια αντικατοπτρίζουν την σπουδαιότητα της κατάστασης.  Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε ακόμη όμως τα αποτελέσματα που θα εκδηλωθούν μακροπρόθεσμα δεν θα είναι καθόλου επωφελή προς την ανθρωπότητα.

 Περίπου μισό δισεκατομμύριο ζώα έχουν είτε χαθεί είτε πληγεί από το μένος της φωτιάς. Κτηνοτρόφοι θανατώνουν τα ζωντανά τους καθώς δεν θέλουν να τα κοιτούν να σπαράζουν και να υποφέρουν. Πτηνά, ερπετά, θηλαστικά, ζώα φάρμας, βατράχια, νυχτερίδες, όλα άκρως απαραίτητα για την ισορροπία και εξασφάλιση

 της ζωής της Γης αντιμετωπίζουν κακώσεις. Πιστεύεται κιόλας πως κάποια ιθαγενή είδη της ξεχωριστής χλωρίδας-πανίδας της νήσου έχουν εξαφανιστεί οριστικά. Μάλιστα, διάφορα είδη πουλιών, όπως και η χαρακτηριστική της Αυστραλίας, κίσσα, έχουν αποστηθίσει των ήχο σειρήνων, αναπαράγοντάς τον όταν νιώθουν να επέρχονται δεινά. Από αυτό και μόνο αντιλαμβανόμαστε  την καθοριστική επέμβασή μας στο περιβάλλον του πλανήτη και στα πλάσματά του που άδικα υποφέρουν τις απερισκεψίες μας.

Αχανείς εκτάσεις γης έχουν τσουρουφλιστεί. Πυκνά και επιβλητικά λιβάδια που συνήθιζαν να συντροφεύουν μακριούς, μοναχικούς δρόμους έχουν απογυμνωθεί. Έχουν μετατραπεί σε τόπους καβουρντισμένους, ρημαγμένους ή ερημωμένους. Την σοβαρότητα αυτή αντανακλούν και οι εκτιμήσεις των ποσοστών ετήσιας εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα. Όλα αυτά τα αστρονομικά ποσά φυτικής ύλης που   κάηκαν έχουν ανεβάσει τουλάχιστον στο διπλάσια τα κανονικά ποσά. Παράλληλα η πυκνότητα του καπνού της ατμόσφαιρας του Σύδνεϋ ξεπέρασε το δεκαπλάσιο του επιτρεπτού ορίου. Η ακραία ποσότητα καυσαερίων δυσχεραίνει την αναπνοή των πολιτών και συμβάλλει  στην επιδείνωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.

Τίποτε από  αυτά όμως δεν φαίνεται να συγκινούν τον Αυστραλό πρωθυπουργό Σκοτ Μόρισον. Όντας παγερά αδιάφορος αποφασίζει να περάσει χαλαρά τον χρόνο του σε τροπικά νησιά αντί να συμπαραστέκεται στον φοβισμένο λαό. Συγχρόνως η στάση της κυβέρνησης ως προς την κλιματική αλλαγή γενικά αλλά και ειδικά δέχεται σκληρές κριτικές και ισχυρές πιέσεις, εφόσον δρα μόνο με βάση την τσέπη της, παραμερίζοντας τις επιθυμίες και τα συμφέροντα των υπολοίπων πολιτών. Τι θα περίμενε κανείς άλλωστε από έναν κυβερνήτη ένθερμο υποστηρικτή της ρυπογόνου βιομηχανίας; Από κάποιον που προτιμά τις εξορύξεις άνθρακα, λιγνίτη και φυσικού αερίου έναντι του περιορισμού εκπομπών βλαβερών ουσιών; Από κάποιον που ακόμα και σε αυτό το κρίσιμο σημείο θεωρεί ότι προέχει η οικονομική ευημερία της χώρας του και όχι οι πιθανές συζητήσεις περί πολιτικής κλίματος για την προστασία της; Από έναν πρωθυπουργό που στρέφεται κατά της κλιματικής δράσης και αγνοεί τον επικείμενο όλεθρο;

Βέβαια και ο υπόλοιπος πλανήτης συντηρεί την απόμακρη στάση του. Οι παροχές βοήθειας που στάλθηκαν από διάφορα κράτη είναι ελάχιστες σε σχέση με το μέγεθος του πλήγματος. Όπως είναι λογικό άλλωστε η κάθε κυβέρνηση δεν μπορεί να διαθέσει και πολλά για να βοηθήσει τους  πάσχοντες αφού αυτό συνεπάγεται μείωση των οικονομικών της αποθεμάτων, κάτι που της είναι αβάσταχτο να αποχωριστεί. Ύστερα από έναν χρόνο υποσχόμενης βελτίωσης και αύξησης ενσυναίσθησης περί περιβαλλοντικών ζητημάτων (υπερθέρμανση πλανήτη) του παγκόσμιου πληθυσμού, φαίνεται να κατρακυλάμε πάλι.

Αποκαρδιωτικό συμπέρασμα των όσων συντελούνται στον πλανήτη είναι η τάση του κόσμου για συνεχή αποξένωση και αλλοτρίωση. Ένα μέρος τουλάχιστον των συμπερασμάτων. Μας εκφράζει η επιθυμία να στρέφουμε το βλέμμα μακριά από τις άσχημες ή αντιαισθητικές για μας πλευρές της πραγματικότητας. Λαμβάνουμε μόνο τον ρόλο του παριστάμενου χωρίς να συμμετέχουμε ενεργά ποτέ στις εξελίξεις, ούτε καν αυτές μου μας αφορούν άμεσα. Εκφράζουμε τα παράπονά μας ο ένας στον άλλο περιμένοντας να εισακουστούν δια μαγείας στα αυτιά των δυνατών και ισχυρών που καθορίζουν τις ζωές μας. Δεν συνειδητοποιούμε πότε οι πράξεις μας καθοδηγούνται και πότε πράττουμε ειλικρινά εκείνο που μας εκφράζει. Σκοπούς τους αποτελούν και η παγκοσμιοποίηση, η αυτοματοποίηση, η τυποποίηση όλων των ειδών υπηρεσιών και αγαθών. Όλα για να αποκτήσουν κέρδη και δόξα χωρίς να σημαίνει πως το αξίζουν. Και όλοι εμείς, οι κοινοί πολίτες, χάνουμε τις αξίες και τα ιδανικά μας, απομακρυνόμαστε από τις πραγματικές μας ανάγκες και επιδιώξεις, μετατρεπόμαστε σε κουτές και άβουλες μαριονέτες. Την λαλιά μας την έχει καταπιεί το λαρύγγι και το μυαλό, με τις σκέψεις και την οξυδέρκειά του, η πληθώρα και η χαοτική θάλασσα των πολυπληθών, κατά βάση άχρηστων/περιττών ερεθισμάτων της κοινωνίας, που μας βυθίζουν σε ένα βαθύ λήθαργο. Έναν λήθαργο από τον οποίο κανείς δεν θέλει να ξυπνήσει και προτιμά να ζει σε ένα όνειρο αντί να αντιμετωπίσει και να κατατροπώσει τον εφιάλτη. Ο εφιάλτης που καραδοκεί και δεν σκοπεύει να απομακρυνθεί ξέροντας πως τον αγνοούμε. Περιμένει την κατάλληλη ώρα για το χτύπημά του. Μήπως όμως πρέπει τελικά να ξυπνήσουμε;               ΜΥΤΗ ΙΩΑΝΝΑ Γ5