Η αδελφή μου κι εγώ

 

Η αδελφή μου είναι πολύ σημαντική για μένα και η σχέση μου με αυτήν είναι πολύ ξεχωριστή. Είμαι ο μεγάλος αδελφός και συνήθως προσπαθώ να την βοηθήσω με τα μαθήματά της, αλλά η αδελφή μου, που θέλει να τα κάνει όλα μόνη της, δεν θέλει την βοήθειά μου και στο τέλος καταντάμε να μαλώνουμε. Επίσης, συχνά πειραζόμαστε και ρίχνουμε το φταίξιμο ο ένας στον

άλλο και τελικά καταντάμε να έχουμε ξεχάσει τον λόγο που μαλώσαμε. Στην συνέχεια, προσπαθούμε να ηρεμήσουμε αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Μετά αρχίζουμε να το παίζουμε καλά παιδιά αν και μετά από μία ώρα ξανά μαλώνουμε. Όταν βρισκόμαστε στην αυλή μας παίζουμε κυνηγητό και κρυφτό, η αδελφή μου όμως συνήθως δεν παίζει σωστά γιατί είναι μικρή και όταν προσπαθώ να της εξηγήσω τους κανόνες του παιχνιδιού αυτή γκρινιάζει και λέει πως της αρέσει να παίζει έτσι όπως θέλει γιατί είναι πιο διασκεδαστικό. Όταν επιτέλους έχουμε ηρεμήσει εγώ πάω στο δωμάτιο μου και κάθομαι εκεί για αρκετή ώρα μέχρι που η αδελφή μου αρχίζει να με φωνάζει γιατί θέλει να παίξουμε, εγώ αρνούμαι και εκείνη αρχίζει πάλι να γκρινιάζει. Στο τέλος απλά της λέω πως αν με αφήσει ήσυχο θα παίξω μαζί της μετά και κάπως έτσι καταφέρνω να την ηρεμήσω.

Παρόλο που με την αδελφή μου είμαστε άκρως αντίθετοι νιώθω πως είμαστε κάπως συνδεδεμένοι, πως έχουμε κάτι κοινό. Για παράδειγμα, τα Χριστούγεννα εγώ τρώω μελομακάρονα ενώ της αδελφής μου δεν της αρέσουν γιατί λέει πως είναι πολύ γλυκά, αυτή τρώει κουραμπιέδες που εμένα δεν μου αρέσουν λόγω της άχνης ζάχαρης. Εεπίσης, και στα μαθήματα είμαστε αντίθετοι γιατί ο ένας διαβάζει πολύ και του αρέσει το σχολείο ενώ στον άλλον δεν αρέσει το σχολείο και βαριέται να κάνει τα μαθήματά του. Τελικά όμως είναι τόσο κακό να είναι τα αδέλφια διαφορετικά ; Πιστεύω πως με το να είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας μπορούμε ο ένας να συμπληρώνει τον άλλο και μπορούμε να διορθώνουμε τα λάθη μας.

Αρμάντο