Αφορμή υπήρξε η ανάθεση στους μαθητές μας μιας εργασίας δημιουργικής έκφρασης με τίτλο: « Μια δική μου ιστορία πολέμου» όπου τα παιδιά κλήθηκαν να εκφραστούν ελεύθερα για το θέμα του πολέμου , είτε με την κυριολεκτική- συμβατική σημασία του όρου είτε με τη μεταφορική σημασία του.
Η παραγωγή ήταν πλούσια ,περιλάμβανε διάφορες μορφές γραπτού λόγου αλλά και εικαστική δημιουργία και αναδεικνύει την ευαίσθητη εφηβική προσέγγιση σε ζητήματα που απασχολούν τον άνθρωπο.
Μαρία Οικονομάκη, ΠΕ02
1. ΣΕΛΙΔΕΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ Ηράκλειο, κάποια ημέρα του 2023
Αγαπητό μου ημερολόγιο, Σήμερα, και συγκεκριμένα πριν από λίγα λεπτά, ανακοινώθηκε μία έκτακτη είδηση!
Αυτή ήταν η κήρυξη του πολέμου μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ. Αυτοί οι δύο λαοί είχαν και παλαιότερα συγκρούσεις , σήμερα όμως ανακηρύχθηκε και επίσημα ο πόλεμος. Αισθάνομαι όπως τότε με την έναρξη του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας . Σαν κάποιος να μου γκρέμισε όλες τις ελπίδες για μέλλον , όχι μόνο εμένα αλλά κυρίως όλων αυτών των νέων παιδιών που γεννιούνται καθημερινά ακόμη και τώρα που σου γράφω , κάτω από αυτές τις συνθήκες , χωρίς μοίρα, χωρίς μέλλον.
Υπό κλίμα βίας, βαρβαρότητας και σκληρότητας. Δεν υπάρχουν λόγια πλέον ! Όλα είναι περιττά !
Αισθάνομαι μέσα μου να με κατακλύζουν συναισθήματα αγωνίας, φόβου, θλίψης αλλά πάνω από όλα απογοήτευσης διότι πλέον δεν αναγνωρίζω τους ανθρώπους.
Είμαι πολύ μπερδεμένη ! Γιατί τόση βία ; Γιατί τόση έχθρα ; Γιατί τόσο εγωϊσμό ; Πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Σαν χείμαρροι πέφτουν οι νεκροί όπως και γκρεμίζονται και οι ελπίδες μου μέσα στη γεμισμένη από θλίψη αποθήκη της καρδιάς μου. Σιγά σιγά όλα τελειώνουν.
Με τον πόλεμο δεν πήγε κανένας μπροστά και ούτε πρόκειται να πάει.
Φαντάσου να ήμουν εγώ στη θέση αυτών των δυστυχισμένων παιδιών που τους άρπαξαν χωρίς ντροπή και έλεος το χαμόγελό τους; Θα ένιωθα λες και κάποιος έχει εγκλωβίσει εμένα και τα αρνητικά συναισθήματα μου μέσα σε ένα τετράγωνο που θα αποτελούνταν από τρία στοιχεία τα οποία θα ήταν το αίμα, οι αθώες ψυχές που υποφέρουν και η καταστροφή.
Νιώθω πως είμαι τόσο κοντά αλλά παράλληλα τόσο μακριά ώστε να βοηθήσω τον άμαχο πληθυσμό, να τους προσφέρω έστω τα απαραίτητα όπως τροφή και νερό ακόμη και να περιθάλψω ένα άνθρωπο ο οποίος αιμορραγεί στον δρόμο δίπλα σε χιλιάδες νεκρά σώματα.
Κάθε φορά που αντικρίζω, έστω και από την τηλεόραση, τέτοια περιστατικά βίας και τρομοκρατίας σφίγγεται η καρδιά μου, αιμορραγεί όπως ακριβώς και το άτομο που υποφέρει την ίδια στιγμή, παλεύοντας με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει να κρατηθεί στη ζωή.
Αυτό πρέπει να αλλάξει !!!! Όλοι θα πρέπει να βοηθήσουμε με κάποιο τρόπο. Από ο, τι έχω δει στα ΜΜΕ, έχουν ξεκινήσει κάποιες πορείες κατά του πολέμου.
Πρέπει να φωνάξουμε γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό θα μας αφανίσουν σε κάτι δευτερόλεπτα.
Αυτό ήταν λοιπόν άσχημο γεγονός που με αναστάτωσε και με συγκλόνισε. Για αυτόν τον λόγο ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου.
Τα λέμε αύριο.
Εύχομαι να σου γράψω ευχάριστα νέα, νέα προόδου και εξέλιξης του ανθρώπινου είδους.
Καλό βράδυ!
Ε.Δ., Γ5
2. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Όλοι μας βιώνουμε έναν πόλεμο. Άλλοι έρχονται αντιμέτωποι με σφαίρες και αιματηρές καταστάσεις ενώ άλλοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν μια εσωτερική (και αναπόφευκτη πολλές φορές) διαμάχη. Δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο είδος είναι χειρότερο, όμως είμαι απολύτως σίγουρη ότι και οι δύο είναι καταστροφικοί και εξαιρετικά τραυματικοί.
Ευτυχώς, δεν έχω βρεθεί ποτέ αντιμέτωπη με πόλεμο που χρειάζεται να παλέψω για την ζωή μου, αλλά έχω έναν πόλεμο που δεν σταματάει να κάνει την εμφάνιση του, όσο κι αν προσπαθώ να τον παραβλέψω. Η προσωπική μου διαμάχη είναι το να διαλέγω μια πλευρά σε μια σύγκρουση ή αντιπαράθεση. Ξέρω πως ακούγεται γελοίο και καθόλου σημαντικό αλλά, πραγματικά, με σκοτώνει αυτό το πράγμα. Ξέρω πως πρέπει να υποστηρίζω την γνώμη μου και το κάνω όταν χρειάζεται. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι για θέματα που δεν έχω σχηματίσει ακόμα άποψη δεν μπορώ να επιλέξω πλευρά. Παραδείγματος χάριν, η πιο πρόσφατη και επίκαιρη σύγκρουση που με βασανίζει είναι το ζήτημα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Οι περισσότεροι δεν το αντιλαμβάνονται αλλά εξαντλούμαι και βασανίζομαι τόσο πολύ να αποφασίσω που το αναβάλω όσο μπορώ.
Το θέμα των ομοφυλόφιλων προσπαθώ να το απλοποιήσω και να το δω αντικειμενικά, όπως κάνω με τα περισσότερα θέματα, τουλάχιστον δύο χρόνια, πολύ πριν βουίξουν τα Μ.Μ.Ε. για έναν πολιτικό αρχηγό και τις ερωτικές του επιλογές. Το χειρότερο είναι πως αδυνατώ να κατασταλάξω σε μια από τις δύο απόψεις που κυριαρχούν. Οι καταστάσεις βέβαια δεν ευνοούν. Δηλαδή, με το να ακούω και τις δύο αντιφατικές απόψεις με μεγάλη απόκλιση η μία από την άλλη και με λογικά επιχειρήματα αιτιολογημένες, βρίσκομαι σε αδιέξοδο.
Ακόμα πιο δύσκολο το κάνει το γεγονός ότι και οι δύο απόψεις υποστηρίζονται από άτομα που νοιάζομαι και αγαπώ. Προσπαθώ να βρω την θέση μου σε όλη αυτήν την ανοησία, όμως είναι εξωφρενικά δύσκολο. Όσο κι αν προσπαθώ, όσα βράδια κι αν έχω μείνει ξύπνια με σκοπό να βρω τι πιστεύω πραγματικά, τι θεωρώ εγώ σωστό χωρίς να λάβω υπ' όψη τις γνώμες των γύρω μου πάντα θα καταλήγω στο γνώριμο τοίχο την απογοήτευσης που μου υπενθυμίζει ότι για άλλη μια φόρα δεν τα κατάφερα. Η εμπειρία αυτή είναι σαν να παίζεις φιδάκι που ενώ βρίσκεσαι τόσο κοντά στον τερματισμό κάτι θα συμβεί και θα επιστρέψεις ξανά στο μηδέν.
Θέλω τόσο πολύ να βρω μια λύση σε αυτή την διαμάχη, αλλά δεν μπορώ. Έχω προσπαθήσει ξανά και ξανά μόνο και μόνο για να καταλήξω στο μηδέν ακόμα μια φορά! Δεν το αντέχω αυτό. Ακόμη χειρότερο είναι η αβεβαιότητα που νιώθεις, η σοκαρισμένη έκφραση των ανθρώπων και αυτά που λένε όταν πεις το αντίθετο από αυτό που πιστεύουν. Σε κάνουν αυτομάτως να ξανασκεφτείς τι έχεις επιλέξει και αν είναι σωστό. Για αυτόν τον λόγω έχω επιλέξει ως προσωρινή λύση να ακούω, να συλλέγω δηλαδή επιχειρήματα και απόψεις, μέχρι να αποκτήσω κι εγώ.
Τώρα που τα γράφω είναι εύκολο αλλά όταν έρθει η στιγμή να μιλήσω θα κρούσουν τα καμπανάκια του κινδύνου με έναν γνωστό δυσοίωνο ήχο που θα με κάνει να "μπλοκάρω" τόσο που μπορεί η καρδιά μου να σπάσει από το άγχος. Θα πρέπει να πω κάτι που θα δυσαρεστήσει κάποιον ή και κάποιους. Είμαι σίγουρη ότι οι συνέπειες δεν θα μου αρέσουν αλλά κάτι μου λέει πως θα αναγκαστώ να τις υποστώ στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον.
Πραγματικά, θέλω να τελειώσει αυτό το πράγμα. Θέλω να επιλέξω μεριά για να μπορώ να την υποστηρίξω, όμως δεν ξέρω τι πιστεύω. Τελικά, συμφωνώ με αυτούς που λένε ότι η ομοφυλοφιλία είναι ένα μη φυσιολογικό φαινόμενο, πως οι ομοφυλόφιλοι είναι αντίχριστοι και πως δεν συνάδει με το φυσιολογικό, ότι δεν πρέπει να υιοθετούν παιδιά και πως με την αποδοχή αυτών ακολουθούν πολλά άλλα; Ή θα καταταχθώ με εκείνους που θεωρούν πως δεν είναι κάτι μη φυσιολογικό επειδή είναι στην φύση των ανθρώπων αυτών, πως δεν πειράζει να παντρεύονται ή να υιοθετούν παιδιά; Και οι δύο πλευρές χρησιμοποιούν βάσιμα επιχειρήματα για να αιτιολογήσουν τις γνώμες τους, μα εγώ ακόμα δεν ξέρω τι πιστεύω...
Κ.Κ., Γ5
3. ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑΣ Ε.Μ.,Γ3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου