Αρχικά, οι γονείς εργαζόντουσαν σκληρά. Τα μικρά παιδιά ασχολούνταν περισσότερο με το σχολείο, ενώ τα μεγάλα, με τις οικιακές δουλειές και την φροντίδα των μικρότερων (μέχρι να γυρίσει η μητέρα από την δουλειά).
Το μεσημεριανό ήταν το κύριο γεύμα και η παρουσία των μελών της οικογένειας ήταν ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΗ. Με λίγα λόγια, η ώρα του φαγητού, ήταν πολύ σημαντική γιατί ήταν η στιγμή που η οικογένεια ήταν ενωμένη.
Τότε, ο σεβασμός αποτελούσε απαράγραπτο κανόνα σε μεγάλους, αλλά κυρίως σε μικρούς. Ένα παιδάκι 10-15 χρονών, δεν θα μπορούσε ΠΟΤΕ να αντιμιλήσει σε κάποιον μεγαλύτερο, είτε αυτός είχε τον ρόλο συγγενή, είτε δασκάλου, φίλου, ή ακόμα και απλού περαστικού.
Ο σεβασμός δεν επικρατούσε μόνο στην ομιλία, αλλά και στην συμπεριφορά.
Τότε, ηλεκτρονικές συσκευές, ήταν σπάνιο να βρεις. Γι’ αυτό και η σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων ήταν πολύ ισχυρή, ο ένας νοιαζόταν για τον άλλον. Για παράδειγμα, σε μια ολόκληρη πολυκατοικία, ένα μόνο σπίτι είχε την δυνατότητα να έχει στην κατοχή του τηλεόραση. Τώρα... Σε τι βοηθούσε αυτό στην σύνδεση μεταξύ ανθρώπων; Πολύ απλό... Όλη η πολυκατοικία μαζευόταν κάθε λίγο (κάθε Πέμπτη βράδυ) για να βλέπει το αγαπημένο της τηλεπαιχνίδι (ένα ήταν μόνο τότε) .
Τις Κυριακές, όλη η οικογένεια στολιζόταν, έβαζε τα καλά της και έφευγε για την εκκλησία και έπειτα για έναν περίπατο στο δάσος. Τέλος, η άποψη της γιαγιάς μου είναι ότι τότε, πολλά πράγματα λειτουργούσαν καλύτερα από τώρα. Η ζεστασιά, η αγάπη και ο σεβασμός, ήταν κύρια χαρακτηριστικά της τότε εποχής. Και εύχεται τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι σήμερα να μην ήταν τόσο ανεξέλεγκτοι.
Μια μαρτυρία της γιαγιάς της Ελπίδας
Ελπίδα - Ματίλντε Γ1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου